این نشانی اوست: جزیره‌ی روبن، پشت مه، کمی آن طرف‌تر از هیاهوی پرواز لکه‌های سیاه، جنب سکوتِ طولانیِ زمانِ ایستاده، روبه‌روی جلبک‌های گیجِ مسافرِ آب‌های سردِ مغلوبِ صخره‌هایِ طوسیِ پی-در-پی، پنجره‌ی کوچی‌ست به تقابلِ حیات محصور، حیات مسدود، و قدری آسمان که یادش هست باید آبی باشد.
رامین حیدری فاروقی - رویا نونهالی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر